Proprioceptive Neuromuscular Facilitation PNF

PNF swoimi technikami głównie koncentruje się na rozciąganiu i funkcjonalnych wzorcach ruchowych.

Posiada jednakże wiele innych, takich które pomagają w rozwoju siły i wytrzymałości mięśniowej, zwiększają stabilność stawową, mobilność, kontrolę koordynacji nerwowo-mięśniowej. Dzięki temu PNF ma szerokie zastosowanie w leczeniu osób z problemami neurologicznymi i układem mięśniowo-szkieletowym (najczęściej rehabilitacja kolan, ramion, bioder, kostek).

Techniki rozciągające są głównym składnikiem metody PNF najczęściej używane techniki to:

• PIR – poizometryczna relaksacja mięśni, jest to system terapeutyczny mający na celu rozpoznanie dysfunkcji mięśni, a następnie przywrócenie ich prawidłowego napięcia oraz długości. Metoda polega na wykorzystaniu czynnego oporu pacjenta przeciw oporowi terapeuty w celu rozluźnienia mięśnia. Technika ma na celu zlikwidowanie bólu i wraz z nim czynników wywołujących zwiększone napięcie tkanek oraz przywrócenia naturalnej długości i elastyczności mięśni.
• Hold-Relax – technika polegająca na wydłużaniu przez klinicystę napiętego mięśnia, prosząc pacjenta o izometryczne kontr napięcie trwające przez kilka sekund. Następnie następuje rozluźnienie, po którym można zwiększyć zakres ruchu i rozpocząć cykl od nowa w nowo uzyskanym zakresie.
• Hold-Relax wraz ze skurczem Agonistów – technika posiadająca taką samą procedurę jak Hold-Relax, ale na końcu dodaje się napięcie agonistów.

Uwzględnienie podczas planowania terapii potrzeb ruchowych i problemów zgłaszanych przez chorego przynosi wiele korzyści i czyni z PNF metodę przyjazną dla pacjenta:

• pozytywne rozpoczęcie terapii (z dala od faktycznego miejsca dysfunkcji) buduje w chorym, pomimo świadomości uszkodzenia, wiarę we własne siły i powodzenie ćwiczeń, stymulując do mobilizacji rezerwy tkwiące w jego organizmie bez obawy o wystąpienie bólu;
• jasno określone, osiągalne cele wpływają na pełną świadomość pacjenta podczas zabiegu;
• PNF znajduje funkcjonalne rozwiązania dla problemów ruchowych dnia codziennego pacjenta;
• wyjaśniając zasady wykonywania poszczególnych aktywności, chroni pacjenta przed samoistną, patologiczną kompensacją;
• uczy zmian pozycji oraz ruchów globalnych (np. poruszania się w obrębie łóżka, przesiadania się z wózka na toaletę), jakie wszyscy wykonujemy w życiu codziennym;
• ze względu na sumowanie się podczas terapii wielu bodźców odbieranych przez pacjenta stanowi silną stymulację polisensoryczną (w ćwiczeniach aktywizowany jest wzrok, słuch, receptory dotyku, równowagi, czucia głębokiego i wiele innych).

Ćwiczenia PNF można stosować u pacjentów w każdym wieku. PNF jest cenną częścią każdego programu rehabilitacyjnego, zarówno podczas zwiększania siły i wytrzymałości mięśni, jak i zwiększenia stabilności stawu, lub zwiększenia kontroli i koordynacji nerwowo-mięśniowej.