Diagnostyka i leczenie Tkanek Miękkich

Techniki tej metody są bardzo skutecznym sposobem walki z przykurczami mięśni i bólem.

Często po zabiegu ból zmniejsza się tak znacznie, iż osoba która poddała się terapii nie jest w stanie wskazać miejsca, w którym on występował. Podczas terapii tkanek miękkich wykorzystuje się PIR (Poizometryczna relaksacjia mięśni), MET (Muscle Energy Technique-Techniki energizacji mięśniowej), Mięśniowo-powięziowe rozluźnianie (Myofascial Release), Terapia punktów spustowych (Trigger PointsTherapy) oraz Techniki Aktywnego Rozluźniania (Aktiv Tissue Release).

To forma diagnostyki i leczenia rękoma terapeuty, podczas którego pacjent aktywnie wykorzystuje swoje mięśnie w precyzyjnie kontrolowanej pozycji i w określonym kierunku, przeciwko oporowi terapeuty. Prawie we wszystkich technikach MET angażowana jest powięź. MET można stosować, gdy zaobserwujemy nadmierne napięcie mięśniowe, przykurcze pochodzenia mięśniowego oraz łącznotkankowego, spastykę, osłabienie fizjologiczne mięśni, miejscowy obrzęk, zastój żylny, ograniczenie ruchomości stawów wynikające z dysfunkcji tkanek miękkich. MET mogą być stosowane zarówno w ostrych stanach bólowych jak również u osób z problemami przewlekłymi.

Koncentruje się na pracy z systemem mięśniowo-powięziowym. Techniki te poprawiają wewnętrzną ruchomość tkanek miękkich, szczególnie powięzi. Aktywacja sił w technikach MR odbywa się w sposób bezpośredni i pośredni. Są one zarówno pochodzenia wewnętrznego, jak i zewnętrznego. Siły wewnętrzne wiążą się z fizjologicznymi ruchami żywej tkanki (oddychanie, skurcze mięsni i itp.). Siły zewnętrzne związane są z dostarczaniem energii mechanicznej wywieranej przez terapeutę poprzez nacisk, trakcję, skręcanie, rozciąganie, które w odpowiedni sposób wpływają na tkankę miękką, zmieniając jej właściwości biomechaniczne oraz wywierając wpływ na reakcje odruchowe. Celem jest osiągnięcie symetrycznego bezbólowego zakresu ruchu systemu mięśniowo-szkieletowego. Likwidują nieprawidłowości w obrębie tkanki miękkiej, takie jak: zrosty i sklejenia, nadmierny tonus mięśniowy, przykurcze mięśniowe i łącznotkankowe. Należą do najefektywniejszych metod w likwidowaniu tych zaburzeń. Są one często łączone z technikami MR czy też MET. Technika polega na utrzymaniu stałego nacisku lub zablokowaniu tkanek, podczas gdy jednocześnie wykonywane jest rozciąganie tkanki.

Istnieją trzy typy technik aktywnego rozluźniania

• Pasywna: terapeuta utrzymuje nacisk na tkankę i sam porusza częścią ciała, którą ma rozluźnić. Forma ta jest bardzo relaksująca i powoduje duże rozluźnienie.
• Aktywna: terapeuta wywiera nacisk a pacjent wykonuje ruch ciała w kierunku rozciągania. Jest ona bardziej intensywna, ale czasami lepiej tolerowana przez pacjenta, szczególnie w bólu (samokontrola ruchu/bólu). Można ją połączyć z oporowaniem ruchu lub MET.
• W pozycji obciążenia stawu: jest bardzo efektywna w przywracaniu pełnej funkcji tkanek np. u sportowców. Wykonuje się często w pracy ekscentrycznej. Powinna być wykonywana na końcu procesu leczenia.

Zaburzenie równowagi mięśniowej współistnieje ze skróceniem i hipertonicznym napięciem mięśni oraz osłabieniem innych. Występuje również brak kontroli CUN w integrowaniu funkcjonalnym mięśni. Zmiany długości mięśni, siły oraz kontroli mogą wynikać z różnych przyczyn. Zaburzenia równowagi mięśniowej wynikają z zaburzenia prawidłowej postawy, co wiąże się z mechaniczną zmiana funkcjonowania stawów, doprowadzając do zmian neuroodruchowych w kontroli równowagi mięśniowej.